به گزارش کرد پرس، با تصویب منطقه آزاد بانه - مریوان در سال ۱۴۰۰، عملاً منطقه ویژه ای که میلیاردها تومان صرف آماده سازی زیرساخت هایش شده بود، به حال تعلیق درآمد و آنچه باید نماد پیشرفت و توسعه اقتصادی شمال غرب کردستان می بود، حالا به موزه ای از وعده های عمل نشده و فرصت های بر بادرفته تبدیل شده است.

مشکل، صرفاً تأخیر در اجرای طرح ها نیست؛ بلکه آشفتگی عمیق نهادی، بی برنامگی ساختاری و نبود کوچک ترین هماهنگی میان نهادهای متولی است. سازمان منطقه آزاد، شرکت شهرک های صنعتی کردستان، استانداری و حتی نهادهای دولتی تهران، هر کدام ساز خود را می زنند؛ نتیجه اما، سکوت کامل در میدان عمل است.

در حالی که شرکت شهرک ها تلاش می کند واگذاری زمین و حمایت از سرمایه گذاران را پیش ببرد، سازمان منطقه آزاد همه چیز را منوط به تصویب طرح جامعی کرده که پس از گذشت سه سال هنوز در هاله ای از ابهام است.

این وضعیت، نه فقط سرمایه گذاران را به تردید و عقب نشینی واداشته، بلکه عملاً آب پاکی را بر دست هر فعال اقتصادی ریخته که با نیت تولید و اشتغال پا به این منطقه گذاشته است. تضاد حقوقی و دوگانگی در مدیریت، منطقه ویژه را به بن بست قانونی کشانده و نه تنها موجب توقف فعالیت ها شده، بلکه منابع انسانی، مالی و زیرساختی را نیز در معرض نابودی قرار داده است.

مسئولان در ظاهر از «آغاز قریب الوقوع فعالیت ها» سخن می گویند، اما در عمل حتی یک تأییدیه رسمی برای ثبت زون صنعتی در طرح جامع صادر نشده است. این نوع از مدیریت، نه تنها غیرمسئولانه است، بلکه نوعی بی احترامی آشکار به سرمایه گذاران، کارآفرینان و مردم منطقه ای است که سال ها چشم انتظار رونق اقتصادی و اشتغال زایی بوده اند.

در سالی که به نام «جهش تولید و سرمایه گذاری» مزین شده، تعلل ها، کاغذبازی ها، و رقابت های فرسایشی میان سازمان ها، خود بزرگ ترین مانع در برابر همین جهش هستند. متأسفانه به جای حمایت، تسهیل و هدایت، شاهد نوعی تخریب تدریجی زیرساخت های امید هستیم و آنچه باقی می ماند، جز خاطره ای تلخ از یک فرصت سوزی تاریخی نخواهد بود.

اگر امروز با وجود زیرساخت های مهیا، منطقه ویژه بانه به روی سرمایه گذاران بسته بماند، فردا هیچ نامی از آن به عنوان نقطه قوت منطقه آزاد باقی نخواهد ماند. اکنون وقت آن رسیده که یک تصمیم قاطع، شفاف و مسئولانه گرفته شود. یا واقعاً اراده ای برای اجرای پروژه وجود دارد، یا بهتر است مسئولان با مردم صادق باشند و به جای وعده های توخالی، واقعیت تلخِ شکست این پروژه را بپذیرند.