کرد پرس- هیچ پیوندی میان این دو اقدام وجود ندارد. اما زمینه و انگیزەی هر دو یکسان است و بصیرت ناشی از شباهت آنها به الگوشناسی رژیم های اقتدارگرای انتخاباتی کمک می کند.

هر دو دولت ترکیه و اسرائیل که از قضا در سال های اخیر به قدرت های منطقەای خاورمیانه بدل شده اند، در قیاس با همسایگان خود، از سازوکارهای سیاسی به نسبت دمکراتیک تری برخوردار هستند.
نکتەی اصلی این جاست که در هر دو، روند دمکراتیک در حال اضمحلال است.
این زوال بخشی از یک روند جهانی است که پسرفت دمکراسی نام دارد.  در آن حاکمیت قانون به سود شخصی سازی حکمرانی، تضعیف نهادهای دمکراتیک و رشد ایدئولوژی های راست ناسیونالیستی و مذهبی تضعیف می شود.

هم بنیامین نتانیاهو و هم اردوغان بیش از دو دهه است که در راس قدرتند و ساز و کارها را به گونه ای طراحی کرده اند که هرگز از نردبان قدرت پایین نیایند.

هر دو در مواقع مقتضی از سیاست خارجی تهاجمی و عملیات های جنگی برای بقای خود بهره می برند.

همین چند روز پبش نتانیاهو از هراس رسیدگی به پرونده های شخصی و نیز تحقیق دربارەی شکست هفت اکتبر، عملیات نسل کشی در غزه را از سر گرفت.
اردوغان هم بارها هنگام انتخابات کردها را در سوریه و عراق هدف حمله قرار دادهاست.

هر دو در راس ائتلافی از احزاب مذهبی و ملی گرای افراطی قرار دارند و جزو سیاستمداران پوپولیست محسوب می شوند.

هر دو جهت غلبه بر کاستی های مشروعیت سیاسی در داخل، از یک سیاست خارجی امپریالیستی بهره می برند که ویژگی اصلی آن داشتن دست دراز در منطقه و قائل نبودن به مرزهای ملی موجود و داشتن داعیه های تمدنی است.
ویژگی اساسی کسانی چون پوتین، شی، مودی و صد البته ترامپ که الگوی آرمانی آن است.

کنش و رزومەی هر دو دولت در قیاس با تهدیدهای مخالفان به برساختن نوعی دکترین امنیتی جدید انجامیده که در قیاس با الگوهای جهان معاصر بی سابقه به نظر می رسد.
هدف قراردادن جمعیت غیر نظامی، کوچاندن اجباری جمعیت، نابودی خدمات اساسی نظیر آب و برق و اشغال سرزمینی نامحدود ویژگی های اصلی این رهیافت است.
در واقع نوعی بازگشت به سنت های ماقبل مدرن به مدد فن آوری های عصر پسامدرن است.

هم اردوغان و هم نتانیاهو به سوء استفاده از قدرت، داشتن فساد مالی و نقض استقلال نهاد قضایی متهمند.
نتانیاهو به این دلیل رئیس شاباک را برکنار کرد که دنبال تحقیق دربارەی یک پروندەی فساد با محوریت اطرافیان بی بی و دولت قطر بود.
اساسا بخشی از انگیزەی وی برای بقای مادام العمر در قدرت به هراسش از محاکمه اش بر اثر پرونده های متعدد فساد بر می گردد.
این امر در مورد اردوغان و اطرافیانش هم صادق است. یک ربع قرن حضور در قدرت آنها را به مزایای آن معتاد کرده و از هراس برملا شدن موارد متعدد فساد، آمادگی تحویل قدرت را ندارند.

صد البته فساد مالی یکی از ویژگی های دولت های اقتدارگرای نوین است.
به گونه ای که برخی ناظران این دولت ها را کلپتوکراسی یا دزد سالار می نامند. فرض بر این است که فساد مالی جای ایدئولوژی در قرن گذشته را گرفته و پویایی آن محرک اصلی سیاست خارجی تهاجمی و ناسیونالیستی است.

به این فهرست می توان موارد بیش تری افزود. اما هدف بیشتر اشاره به رفتار همزمان و همسان شان در حذف رقبای سیاسی بود.