خبرگزاری کردپرس _ کوه زندگی و دو آثار دیگر به قلم استاد محمد باقر عیوضی، زیستن در کوه است نه یک روز یا یک هفته، یا یک سال، بلکه زیستن تمام عمراست و بیشتر از آنچه که ما فکر می کنیم. از ایشان به کوشش نشر سرانه کرمانشاه سه عنوان کتاب: سنگ صبور، جدول سنگ، کوهِ زندگی چاپ شده است.

او در کتاب کوهِ زندگی می گوید: برای من همیشه قلم با قدم همراه بوده است و همگام شدن فن وقلم که نتیجه اش آثار به جا مانده،حمایت های میانی و نشانه های مطمئن می باشد و همچنین مراوده با کوهنوردانی که این دو را با هم دارند و این گونه گشایش مطلب می کنند، خوشایند و هیجان انگیز بوده و سعی کرده ام ورزش و خصوصا کوهنوردی را با این شیوه انجام دهم، امید است، قلم، قدم را نشکند و قدم، قلم را ... .

کتاب کوه زندگی در واقع  زندگی مولف همراه با آموزش و عشق به نو آموزان و عاشقانه زیستن در کوه است که در این راه موفق بوده، بدون اغراق خود مولف بدنه اصلی کوهنوردی ست و درخت تنومندی ست با ریشه ای عمیق، با شاخه های قوی که نماد پایداری در جامعه کوهنوردی است.

بله مدت مدیدی ست که نوشتن از کوه که در واقع می شود گفت کوه نویسی به عنوان یک سبک ادبی، فنی وتخصصی پذیرفته شده و در زمینه ادبیات کوهنوردی ورشته های زیر مجموعه آن مقالات و کتب فراوانی برای علاقه مندان از زیر چاب بیرون آمده است.
کوه نویسان حماسه سرایان صعود های دشوارند، آنها از زیبایی ها، استواری کوه ها واز خاطرات کوهنوردی خود سخن می گویند. کوه نویسان در صعود از کوه ها الهام می گیرند و با قلم به واژه ها جان می بخشند و کلمات را به سماع می آورند. 

آنهایی که اهل قلم و قدم هستنداز همان لحظه حرکت عاشقانه با دیدی باز به آداب و رسوم مردم بومی، آگاهی از وضعیت و شرایط اقلیمی و جغرافیایی منطقه، حافظت از محیط زیست با توجه به مسایل فنی  کوهنوردی با هوشیاری مطالب را به رشته تحریرمی آورند و در اصل اهداف کوه نویسان قلم فرسایی در جهت روشنگری ست و فعالیت و اندیشه ورزی از این منظر می تواند ازجایگاه ویژه ای برخوردار باشد.

بنابراین کوه نویسان وظیفه ای دشوار بر دوش دارند و انصافن تا امروز توانسته اند گنجینه ای از فرهنگ مادی ومعنوی در راستای کوهنوردی و رشته های زیر مجموعه آن ارائه دهند.

گاهی در گفتار و در برخورد با همنوردان می شنویم که قدم و قلم دو مقوله جدا ناپذیرند بله به عقیده صاحب نظران این نوع دیدگاه منطقی است، اما تا به حال اندیشه اید که کوهنویسان همیشه با نگاهی سر شاراز عشق عرق ریزان و با چکیده شدن روح و جسم به واژه ها جان می بخشند تا اثری خلق می شود!؟

گاهی از میان کوهنوردان عنوان می شود که شماها فقط می نویسید، نه این طور نیست، بایداذهان کنم که این نظر شاید کمی دور از انصاف باشد. پیشکسوتان همچون اهالی قلم، شبانه روز قلم می زنند و در واقع تجارب چندین ساله خود را به جامعه کوهنوردی منتقل می کنند که حرفی برای گفتن داشته باشند و کلمه ای جدید به جهان هستی بیافرایند و اثر گذار باشند، بله از جنبه دیگر شما همنوردان درست می گویید و ما براین عقیده ایم که در کوهنوردی قدم و قلم مکمل همند، ولی ما کسانی داریم که شب و روز پشت میز تحریر وقت گرانقدرشان را صرف نوشتن می کنند و از زیبایی های کوهستان صرف نظر کرده و همچنان مشغول نوشتن هستند، پس می شود گفت که گاهی قلم بر قدم مقدم تر است.

از بُعدی دیگر من هم معتقدم باید حرکت کرد و در پیچ وخم های کوهستان راز ورمز هاراکشف کرد و الهام گرفت و نوشت، البته جوانانی که قدم به کوهستان می گذارند چه نیکوست که از صعودهای خود صادقانه و موثق گزارش و یا خاطراتی را یاداشت کنند و البته از جنبه دیگر تئوری با عمل همراه است و آموزش توسط اساتید به علاقه مندان حرف اول است و شما می دانید که قلم وقدم هم می تواند معناهای دیگری هم داشته باشد، بدین معنا همانطور که شروع به نوشتن می کنید و نویسندگی را زندگی می کنیددر واقع این شما هستید که تجارب خود را از کوه می گیرید وبه فرهنگ مادی و معنوی کوهنوردی ورشته های زیر مجموعه آن غنا می بخشید ومی شود گفت که این فعالیت های ذهنی، جسمی همراه با تولید محتوا از یک صعود به قله ای بلند دشوارتر است، زیرا در این زمینه انرژی و زمان بیشتری صرف نوشتن می شود.

به گفته آقای آرش محمودی داستان نویس مطرح کشور: محمود دولت آبادی ده سال شبانه روز پشت میز تحریر نشست و نوشت و رمان ده جلدی کلیدر را خلق کرد.

بنابراین نویسندگان بزرگ و اهالی کوه نویسان گنجینه ای از دانش و معرفتند و با کوله باری از تجارب تا به حال توانسته اند با نوشتارشان تحولی عظیم درجامعه بشری به وجود آورند.

یادمان باشد آموزگاربزرگ همه ما کوه است و ما کوه نویسان همه چیز را از کوه می آموزیم و کوه بدون کوهنورد سنگ و دیواره ای بیش نیست، و اما در اصل این انسان کوه نورد است که به کوه معنا می بخشد.