به گزارش کردپرس، گزارشی که روز گذشته درباره کشف بقایای انسانی در یکی از کلیساهای متروکه‌ی نصیبین منتشر شد، موجی از شوک و نگرانی در پی داشت. اما پشت این کشف، داستانی پیچیده از سکوت، ترس و حافظه‌ی زخمی یک قوم نهفته است.
زینب دورگوت، روزنامه‌نگاری که این گزارش را منتشر کرده، در گفت‌وگویی با کردپرس از جزئیات ماجرا چنین می‌گوید:
«ما برای تهیه‌ی گزارشی دیگر به منطقه‌ای سوریانی‌نشین در حوالی نصیبین رفته بودیم. در جریان بازدید، به‌طور اتفاقی به کلیسایی قدیمی وارد شدیم. در زیرزمین آنجا، با صحنه‌ای روبه‌رو شدیم که تا مدت‌ها فراموشش نمی‌کنیم: استخوان‌های انسانی، پراکنده و بی‌صدا. شوکه شده بودیم.»
او ادامه می‌دهد که این استخوان‌ها برای اهالی محلی ناشناخته نبودند، اما آن‌ها از سخن گفتن درباره‌شان خودداری می‌کردند:
«محلی‌ها از ابتدا با حضور ما در کلیسا مخالف بودند. به ما گفتند فیلم‌برداری نکنیم و سعی کردند جلوی ورودمان را بگیرند. بعدتر که پرس‌وجو کردیم، برخی از آن‌ها گفتند که بارها مورد قتل‌عام قرار گرفته‌اند و به همین خاطر، دیگر اعتمادی به کسی ندارند. آن‌ها گفتند: ما سوریانی‌ها از صدها سال پیش بارها قتل عام شده‌ایم؛ حالا هم می‌ترسیم. از ما خواستند که این گزارش منتشر نشود.»
زینب تأکید می‌کند که وحشت ساکنان از واکنش نیروهای دولتی جدی است:
«می‌گفتند اگر این خبر منتشر شود، ماموران وارد روستا می‌شوند و اطراف کلیسا را محاصره می‌کنند. برخی هم گفتند که هرگز این کلیسا را به کسی نشان نمی‌دهند.»
به گفته‌ی اهالی، بقایای یافت‌شده متعلق به زن‌ها و کودکانی است که در سال‌های دور در جریان یکی از کشتارها جان خود را از دست داده‌اند. هیچ مقام رسمی تاکنون به این کشف واکنش نشان نداده و مشخص نیست که این بقایا مورد بررسی‌های پزشکی قانونی قرار خواهند گرفت یا خیر.
گفتنی است، زنیب دورگوت خبرنگار کُرد اهل شرناخ تا کنون به دلیل انتشار گزارش های افشاگرانه و جسورانه اش بارها بازداشت شده و پرونده های قضائی علیه او تشکیل شده است.
نظر شما