به گزارش خبرنگار کردپرس، خشکسالی و کمبود آب  تأثیر نامتناسبی بر زنان، به ویژه در مناطق خشک دارد. به دلیل نقش اساسی آنان در کشاورزی های کوچک معیشتی، تولید مواد غذایی و مدیریت منابع محلی؛ آنان در برابر پیامدهای تغییرات آب و هوایی بسیار آسیب پذیرند. نابرابری های جنسیتی در مالکیت زمین و آب، دسترسی به منابع و نهاده ها، آموزش و اطلاعات، نداشتن نقشی در تصمیم گیری از موانع عمده ای است که بر توانایی زنان در سازگاری با اقلیم و اثرات بیابان زایی و خشکسالی اثر گذاشته و آسیب پذیری را در شاخص‌های زیر تشدید می کند:  

معیشت: زنان اغلب جست و جوگر منبع اصلی غذا و آب و سوخت برای خانواده های خود هستند، تنش آبی، بیابان زایی و خشکسالی، امنیت و سلامت خانواده را به دلیل کاهش  منابع ضروری تهدید می کند.  

ناامنی غذایی: خشکسالی به کاهش محصولات مزرعه و مراتع جهت چرای دام  منجر به ناامنی غذایی برای خانواده ها  شده و به دلیل نابرابری دیرپا، زنان را به طور نامتناسبی تحت تأثیر قرار می دهد.  

کمبود آب: کمبود آب موجب سخت شدن دسترسی به آب و خشکیدن منابع آب شده و جمع آوری آب برای مصارف خانگی که اغلب بر عهده زنان است، شرایط را دشوارتر می کند. آنان باید مسافت طولانی تری را طی کنند.  

مدیریت منابع: خشکسالی نقش‌های سنتی زنان در مدیریت زمین دیم و استفاده از منابع را مختل کرده و آنان مجبورند با چالش‌های جدید روبرو شده و راهی برای سازگاری پیدا کنند.  

افزایش آسیب پذیری: دسترسی محدود به زمین و کشت دیم، اعتبار و آموزش، توانایی زنان را برای سازگاری با اثرات تغییرات آب و هوایی و بیابان زایی کاهش می دهد و اغلب دولت‌ها برنامه ای برای توانمندسازی زنان ندارند.  

عوامل مؤثر در نابرابری دسترسی به منابع عبارتند از: 

حقوق محدود زمین: زنان اغلب فاقد مالکیت و مالکیت امن زمین هستند و توانایی آنان برای تصمیم گیری در مورد استفاده از زمین و دسترسی به منابع محدود است.  

تبعیض در تصمیم گیری: زنان اغلب از فرآیندهای سیاست گذاری و تصمیم گیری مرتبط با مدیریت زمین کنار گذاشته می شوند و این مانع از توانمندشدن آنان برای تأثیرگذاری بر راه حل ها می شود.  

عدم دسترسی به منابع: زنان دسترسی محدودی به نهاده های کشاورزی، فناوری و آموزش دارند که  بهره وری و سازگاری با شرایط ناپایدار آب و هوایی را برایشان سخت می کند.  

هنجارهای فرهنگی و اجتماعی:

هنجارها و شیوه های مبتنی بر جنسیت  تحرک زنان، توانایی آنان برای مشارکت در فعالیت های اقتصادی، اجتماعی و دسترسی آنان به آموزش و اطلاعات را محدود کرده و بر فقیرترشدن آنان دامن می زند.  

ترویج و مطالبه حقوق زمین های دیم و مالکیت منابع آب، افزایش دسترسی به منابع، نهاده ها، اطلاعات، آموزش، داده ها و ابزار هوشمند، مشارکت در  تصمیم گیری، اصلاح قوانین و ترویج عدالت جنسیتی در  جهت توانمندسازی زنان برای مدیریت پایدار زمین و ایجاد تاب آوری در برابر خشکسالی و تغییرات اقلیمی بسیار مهم است. /

*منبع: برگرفته از کانال آب و جامعه