کردپرس
دیداری گسترده برای مدیران رسانه‌ها و شبکه‌های خبری با رئیس اقلیم ترتیب داده شد. من نیز به نمایندگی از شبکه‌ی رسانه‌ای روداو در آن جلسه شرکت کردم. در آنجا، بارزانی درباره‌ی توافق با شرکت «اکسون موبیل» سخن گفت و تأکید کرد: این توافق بسیار مهم‌تر از آن است که آمریکا در اقلیم پایگاه نظامی داشته باشد؛ زیرا آمریکا در شرایط بحرانی ناگزیر است از شرکت‌های خود دفاع کند…
در آن زمان، رکس تیلرسون رئیس اجرایی شرکت اکسون موبیل بود؛ فردی که بعدها با آغاز دوران ترامپ، وزیر خارجه‌ی آمریکا شد. او همان کسی بود که در ۱۶ اکتبر، صراحتاً به داگلاس سیلیمان، سفیر آمریکا در بغداد گفت حتی پاسخ تماس‌های بارزانی را هم ندهد!
البته مدتی بعد، محترمانه به بارزانی اعلام شد که باید کنار بکشد!
حالا پسر بارزانی نیز همان مسیر پدر را در پیش گرفته و صحبت از «ائتلاف استراتژیک» با آمریکا می‌کند. آن‌ها ده‌ها میلیون دلار خرج کرده‌اند تا یکی دو وزیر و عضو کنگره‌ی درجه چندم را ببینند، دلشان را به‌دست بیاورند و درنهایت روی پتوی یک ائتلاف خیالی، قرارداد ۱۰۰ میلیارد دلاری برای تأمین برق به کشورهای همسایه‌ی عراق با شرکتی امضا کنند که شمار کارکنانش بین ۵۱ تا ۲۰۰ نفر است!
این ولخرجی و هدر دادن پول مردم، به نام سفر تاریخی و شراکت استراتژیک، چیزی نیست جز آن‌که مسرور بارزانی می‌خواهد خودش را فردی تأثیرگذار نشان دهد.
نچیروان بارزانی در این مدت اخیر از نظر دیپلماتیک، چارچوب اختیارات یک رئیس اقلیم کوچک را رعایت کرده است. همین مسئله باعث حسادت شده، و حالا مسرور بارزانی تلاش دارد با این جار و جنجال، هم توجه‌ها را از ناکامی‌های خود و دولتش منحرف کند و هم خودش را به‌عنوان یک رئیس و نجات‌بخش معرفی کند.
ریبوار کریم ولی
نظر شما