به گزارش کردپرس، قدریه گِزیجی، زنی کُرد که زندگی‌اش با درد و مقاومت گره خورده، دهه‌هاست که با سیاست‌های ضد کُردی دولت ترکیه مبارزه می‌کند. به نوشته بلال بابات خبرنگار مزوپوتامیا خانواده قدریه گِزیجی نمونه‌ای روشن از سرگذشت بسیاری از خانواده‌های کُرد در کردستان ترکیه است. ۳۳ سال پیش روستای‌شان به دستور دولت سوزانده شد و آنها مجبور به مهاجرت شدند. بخشی از خانواده به وان رفت و بخشی دیگر راهی استانبول شد.

قدریه گزیجی در گفتگو با بلال بابات خبرنگار مزوپوتامیا می‌گوید:
«خانه‌ها و اموال‌مان آتش گرفت، تلاش کردیم به روستا بازگردیم اما با خشونت نظامیان روبه‌رو شدیم. در انفجار بمب متعلق به ارتش، مادرم، پدرم و عموهایم زخمی شدند و پسرعموی من جان باخت. اما هرگز تسلیم نشدیم.»

سال‌ها فشار و تبعید، خانواده قدریه را به مسیر مقاومت کشاند. فرزندانش، سوأد گِزیجی (با نام سازمانی چیا کوچر) در سال ۲۰۱۱ و حکمت گِزیجی (با نام سازمانی ئریش گَرزان) در سال ۲۰۱۳ به صفوف PKK پیوستند. حکمت گِزیجی ابتدا در فعالیت‌های سیاسی بازداشت و ۹ ماه زندانی شد. این مادر به یاد می‌آورد:
«در زندان به او توهین و شکنجه کردند. وقتی آزاد شد، دوباره از او بی‌خبر شدیم. تا اینکه خبر مرگش رسید؛ در ۱ ژوئن ۲۰۲۱ در جریان یک درگیری در روستای اوانیش از توابع خیزان جانش را از دست داد.»

قدریه می‌گوید فرزند دیگرش که به PKK پیوسته همچنان در کوه‌هاست و هیچ خبری از او ندارد. همچنین یکی از برادرانش ۲۹ سال است که در زندان به‌سر می‌برد.

او که از حامیان روند «صلح و جامعه دموکراتیک» به رهبری عبدالله اوجالان است، تأکید می‌کند که:
«سال‌هاست مردم فقط صلح می‌خواهند. آقای اوجالان و PKK وظیفه خود را انجام داده‌اند اما حکومت هنوز هیچ گام ملموسی برنداشته است. کردها دیگر کردهای گذشته نیستند؛ در برابر مرگ و کشتار سر خم نخواهیم کرد. این مبارزه نه فقط برای کردها، بلکه برای همه ملت‌های تحت ستم است.»

قدریه خواستار برابری شهروندی، رسمیت یافتن زبان کُردی و آموزش به زبان مادری است و از مادران کُرد می‌خواهد که برای تحقق صلح تلاش کنند:
«بیایید ما مادران هم سهم خود را برای پایان دادن به اشک و خون ادا کنیم تا در کشوری با آرامش و رفاه زندگی کنیم. وظیفه بزرگی هم بر دوش احزاب سیاسی است.»