به گزارش کرد پرس،  رئیس شورای شهر سنندج  از ۹ بند اتهامی علیه سیدانور رشیدی پرده برمی دارد؛ از بی سامانی دست فروشان گرفته تا پروژه های نیمه تمام و انتصابات غیرقانونی؛ اما مردم به درستی می پرسند: اگر این فجایع در مدیریت شهری واقعیت دارد، شورا در سه سال گذشته کجا بود؟ چرا همان موقع از ابزار قانونی خود برای توقف این وضعیت استفاده نکرد؟

 حالا که صدای زنگ انتخابات شنیده می شود، همان سکوت کنندگان دیروز با ژست «نجات بخش» وارد میدان شده اند تا در حافظه افکار عمومی، تصویر قهرمانانه ای از خود بسازند و این همان چیزی است که باید نام واقعی اش را گذاشت: «کاسبی با رأی مردم».

شورای شهر سنندج در طول این دوره، نه برنامه ای شفاف برای درآمد پایدار ارائه داد، نه نظارت مؤثری بر پروژه ها داشت و نه توانست از حقوق کارگران شهرداری دفاع کند؛ اما درست در سال آخر، وقتی اعتبار اجتماعی شان ته کشیده، یکباره به افشاگر تبدیل می شوند. این تغییر ناگهانی نه ناشی از دغدغه شهر که ناشی از ترس از قضاوت مردم در انتخابات پیش رو است.

استیضاح شهردار در حالی که شورا خود در وقت اضافه سر کار است  چه معنایی دارد؟ هیچ پروژه ای با تغییر مدیر در این فرصت کوتاه تکمیل نخواهد شد، هیچ ساخت و ساز غیرمجازی یک شبه متوقف نمی شود و هیچ تحول ملموسی نصیب مردم نخواهد شد و تنها چیزی که نصیب سنندجی ها می شود، یک نمایش پر سروصدا برای بزک کردن چهره های فرسوده شورا است.

هر چند شهردار سنندج کارنامه موفقی ارایه نکرده است اما واقعیت تلخ این است که شورا و شهردار هر دو در ناکارآمدی شریک هستند؛ اگر شهردار «بی عملی» کرد، شورا «بی تفاوتی» کرد؛ اگر مدیریت شهری در سکون فرو رفت، اعضای شورا نیز با چشم بستن بر خطاها، خود بخشی از این رکود بودند؛ حالا اما همان ها با بازی کردن نقش شاکی، می خواهند بار دیگر از جیب مردم رأی بخرند.

شهروندان سنندج باید بدانند استیضاح این روزها نه برای احیای شهر، که برای احیای کرسی های انتخاباتی است و کاسبان رأی، در بزنگاه ها همیشه زبانشان باز می شود؛ نه برای مردم، بلکه برای ماندن در قدرت.

شاید وقت آن رسیده که مردم در انتخابات آینده، این بار خود شورای شهر را استیضاح کنند؛ استیضاحی واقعی، در صندوق های رأی.