کردپرس

سوریه که اکنون تحت کنترل گروه‌های مسلح قرار گرفته، در مرحله پس از بشار اسد به سر می‌برد. اما رویدادها در این کشور همچنان ادامه دارند و پیش‌بینی می‌شود این تحولات به‌طور مداوم گسترش یابند. وقایع سوریه ممکن است به درگیری‌های داخلی در این کشور منجر شود و حتی تنش‌ها به مناطق کردنشین (روژآوا)، عراق، و اقلیم کردستان نیز کشیده شود.

تحولات سوریه

بدون شک، گروه‌هایی مانند «تحریر شام» و «ارتش ملی سوریه» که وضعیت این کشور را دگرگون کردند و رژیم اسد را به چالش کشیدند، به ترکیه نزدیک هستند.
هرچند این گروه‌ها مبارزات خود را علیه اسد اعلام کرده‌ بودند، اما مداخله‌های بین‌المللی مانع از تثبیت کنترل دمشق توسط این گروه‌ها شد. در عوض، شکاف‌ها و نیروهای عربی در مناطق مرزی اردن و اسرائیل توانسته‌اند این کنترل را به دست بگیرند، در حالی که تبلیغات عربی بیشتر بر تحریر شام تمرکز دارد.

در مناطقی چون حمص و برخی دیگر از نواحی، تحریر شام مواضعی دفاعی ایجاد کرده و نیروهای آن برای مدتی در شرایط سخت قرار گرفتند. این امر باعث شد که سایر نیروها از مرز اردن سریع‌تر به دمشق نزدیک شوند.

گروه‌های مختلف در سوریه

گروه‌های مسلح سوریه متعدد و همگی مجهز به سلاح هستند. اگرچه پیش‌بینی درگیری بین این گروه‌ها وجود داشت، رهبران تحریر شام تاکتیکی عمل کرده و با خطابه‌های ملایم بر حقوق اقلیت‌ها و تشکیل یک دولت مدنی تأکید می‌کنند. با این حال، مشکل اینجاست که این گروه‌ها از وحدت کامل برخوردار نیستند. به همین دلیل، آینده سوریه همچنان درگیر چالش‌های سیاسی یا نظامی خواهد بود.

وضعیت آینده سوریه بیشتر از هر جای دیگری تهدیدی برای نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) و مناطق کردنشین سوریه (روژآوا) محسوب می‌شود. نیروهایی که اکنون در حال قدرت‌گیری هستند، دستورکار ترکیه را پیش می‌برند و احتمالاً در آینده، تسلیحات خود را علیه کردها به کار خواهند گرفت.

هرچند کردها توانسته‌اند ۴۰ درصد از سوریه را تحت کنترل خود درآورند، اما نیروهای سوری و ترکیه که از حامیان اصلی سوریه هستند، اجازه نخواهند داد این وضعیت پایدار بماند.
اگرچه آمریکا در شرق فرات از SDF حمایت می‌کند، در غرب فرات شرایط متفاوت است و فشارهای سنگینی علیه SDF وجود دارد که بدون حضور آمریکا قابل تحمل نیست.

عراق و اقلیم کردستان

با فروپاشی حکومت اسد، زنجیره ارتباطی ایران با سوریه قطع شده و روابط با حزب‌الله نیز کاهش یافته است. پیش‌بینی می‌شود این بار عراق به میدان اختلافات تبدیل شود.
عراق می‌تواند به سنگر پیشروی ایران تبدیل شود و احتمالاً ایران در این شرایط بیشتر از قبل به تقویت این سنگر می‌پردازد. این امر خود منجر به ایجاد تنش دیگری خواهد شد.

عراق به سنگر مقدم ایران تبدیل شده و به نظر می‌رسد ایران قصد دارد بیش از پیش این سنگر را تقویت کند، که این اقدام تنش‌های جدیدی را به همراه خواهد داشت.

پیش‌بینی‌های زیادی درباره بروز جنگ یا احیای دوباره درگیری‌های مذهبی سنی-شیعه وجود دارد. اما واقعیت نشان می‌دهد که احتمال بروز چنین سناریویی چندان نزدیک نیست. بلکه آنچه بیشتر به نظر می‌رسد، افزایش اختلافات درون نیروهای شیعی و تضعیف آنهاست. این وضعیت حتی می‌تواند باعث شود که برخی تلاش‌ها برای تقویت حکومت و استفاده از آن برای محدود کردن گروه‌های مخالف صورت گیرد. بدون شک ایران نیز تا جایی که ممکن است برای جلوگیری از تحقق چنین سناریوهایی تلاش خواهد کرد.

در چارچوب تلاش‌های ایران برای تقویت سنگر مقدم خود در عراق، فشارها بر اقلیم کردستان نیز افزایش می‌یابد. به ویژه در روزهای اخیر، رسانه‌های ایران حزب دمکرات کردستان را متهم به عدم پایبندی به اخراج گروههای مسلح کردی مخالف ایران کرده‌اند و در رسانه‌ها نیز به مقابله با آنها پرداخته‌اند.

این نوع ادبیات رسانه‌های ایرانی نشانه‌ای از افزایش فشار بر اقلیم است. در این میان، موضع‌گیری نیروهای کردی اقلیم در برابر تحولات سوریه تفاوتی با مواضع نیروهای عراقی نداشته و نشانه‌ای از حمایت روشن از روژآوا دیده نمی‌شود، به جز از سوی جنبش تغییر (گوران).