کرد پرس- کُردها در سد تشرین که محل شدیدترین نبردها با ترکیه و نیروهای نیابتی آن است، به صف نماز ایستادند.

خطیب جمعه از جهاد و شهادت و ارض مبارک تشرین گفت و تکبیر سر داد.

در دمشق هم عدەای از افراد ارتش ملی و ارتش آزاد - وابسته به ترکیه - پس از نماز به خیابان ریختند و خواهان اخراج و خلع سلاح " جدایی طلبان کرد" شدند.
از جمله در دستشان این شعار به چشم می خورد:
سوریه دمکراتیک، پ.ک.ک است و در خدمت برنامەهای ایران!ب

گذریم از این که SDF پ.ک.ک نیست و با ایران هم چندان خوب نیست!مساله این است که تهدید نه چندان وافعی ایران، سپری برای ترکیه و عواملش در سوریه شده تا از رهگذر بیزاری عمومی از حمایت آن از اسد، اهداف دیگر را دنبال کنند.

در جبهە کُردها هم داعش چنین کارکردی دارد. کردها به شبح سرگردان داعش نیازمندند تا متحدان غربی به حضور خود ادامه داده و آنها دولت سازی خاموش خود را پیش ببرند.

صد البته در برهەای، پیوست رسانەای سیاست نفوذ منطقەای ایران هم مقابله با داعش بود.
نکتەی جالب این جاست که صف نیازمندان به تهدید ادعایی توسط ایران از فهرست فوق درازتر است!
پارت دمکرات کردستان هم یکی از مشتریان پروپاقرص این کالای سیاسی است.
آنها اغلب کارزارهای سیاسی و تبلیغاتی گروه هایی چون لشکر حمزه، جیش الوطنی و جیش الحر را دربارەی همبستگی ایران و کردهای سوریه رله و فوروارد می کنند.
این اخبار وقتی سر از رسانه های رسمی و سایەی حزب دمکرات سر در می آورد، به خوراک سیاسی بخشی از مخاطبان کرد در ایران تبدیل و سردرگمی هایی غریب می آفریند.

مساله بسیار سادەتر از این حرفهاست: کردها تهدید داعش را به فرصت تبدیل کردند. از رهگذر آن حمایت دولت های غربی را کسب و با چراغ خاموش به دولت سازی و نهادسازی در کردستان سوریه پرداختند.
ترکیه هم که هر تلاش دولت سازی کردها حتی در آفریقا را تهدیدی علیه خود می بیند، به مقابله برخاست و آنها را به هم پیمانی با اسد و ایران متهم کرد.

اگر در تصاویر دقت کنید، یکی از شعارها می گوید: پروندەی داعش را از کردها بگیرید و به دولت سوریه بدهید!
این همان طرح هاکان فیدان است که از بلندگوهای مسجد اموی اعلام می شود.
طرفه اینجاست که این لشکر رنگارنگ ترکی - عربی هیچوقت با ارتش اسد و حامیان ایرانیش درگیر نشدند، چون اساسا تماسی با هم نداشتند.
بر خلاف تحریر الشام جولانی که ماهیت و کارکردی جدا داشت.
در حالیکه نیروهای کُرد سالها در استان دیرالزور بر سر منابع نفتی و گذرگاه های مرزی با ارتش اسد و گروه های حشد الشعبی درگیر جنگ بودند.
چندی پیش دلسوزی چه خوب گفت: سوریه محتاج گفت و گوهای ترکی - عربی، عربی - ایرانی، کردی - ترکی، عربی - کردی و ... است.
کاش گفت و گو جای سیاست های اهریمن سازی از یکدیگر را می گرفت!