به گزارش کردپرس، در روزهایی که فضای سیاسی در کردستان ترکیه ظاهراً به سمت گشایش، گفت‌وگو و تنش‌زدایی حرکت کرده، و حتی زمزمه‌هایی از ارسال پیام میان دولت و عبدالله اوجالان شنیده می‌شد، اسناد محرمانه‌ای که توسط روزنامه‌نگار تبعیدی، جوهری گووِن منتشر شده، پرده از سناریویی نگران‌کننده برداشت؛ فهرستی از هزاران شهروند کرد که بی‌سروصدا برای پیگرد قضایی و بازداشت آماده شده‌اند. به گفته گووِن، این «آرامش نمایشی» نه مقدمه‌ی صلح، بلکه آغاز فاز تازه‌ای از سرکوب سیستماتیک است که ممکن است به یکی از بزرگ‌ترین فاجعه‌های سیاسی و اجتماعی در دهه‌های اخیر منجر شود.
پروژه‌ی سرکوب با نقاب «اصلاحات» و «گفت‌وگو»
جوهری گووِن در تازه‌ترین برنامه‌ی خود، سندی محرمانه از دادستانی آنکارا را منتشر کرد که بر اساس آن، ۴۷۵۳ شهروند کرد به اتهام «عضویت در سازمان تروریستی» در یک پرونده‌ی واحد دسته‌بندی شده‌اند. از میان این افراد، ۱۶۴۰ نفر برای محاکمه به دادگاه‌های استانبول منتقل شدند. او این افشاگری را نه یک رویداد حقوقی، بلکه بخشی از یک پروژه‌ی هماهنگ و مرحله‌بندی‌شده برای پاک‌سازی سیاسی و اجتماعی در مناطق کردنشین توصیف کرد؛ پروژه‌ای که با نقاب «اصلاحات» و «گفت‌وگو» پنهان شده است.
گووِن تأکید کرد که این اقدامات کاملاً هدفمند، سازمان‌یافته و حساب‌شده انجام شده و دستگاه قضایی نقش محوری در این فرآیند ایفا کرده است. به‌ویژه قاضی آکین گورلک و دادستان ویسل قاچماز از جمله چهره‌هایی بودند که در پیگیری این پرونده‌ها، مستقیماً به میدان آورده شدند. او با اشاره به سابقه‌ی گورلک در صدور حکم برای اکرم امام‌اوغلو، تصریح کرد که «وقتی همان قاضی هم مسئول محاکمه‌ی شهردار استانبول باشد و هم هزاران شهروند کرد، دیگر نمی‌توان این نظام را عدالت‌محور دانست؛ عدالت به ابزار قدرت تبدیل شده است.»
استفاده‌ی ابزاری از نام اوجالان
گووِن همچنین روایت‌هایی را که درباره‌ی احتمال بازگشایی مسیر گفت‌وگو با عبدالله اوجالان منتشر شده بود، به‌شدت رد کرد. او این فضا را نوعی مهندسی افکار عمومی برای جدا کردن جامعه‌ی کرد از اعتراضات سراسری دانست. به گفته‌ی او، دولت تلاش کرده است با ارسال پیام‌های آشتی‌جویانه به کردها و برجسته‌سازی نمادین گفت‌وگو، مانع از پیوند و اتحاد سیاسی میان کردها، اپوزیسیون، جوانان، زنان و جنبش‌های مدنی در سراسر ترکیه شود.
او افزود که هدف اصلی از این نمایش‌های سیاسی، خنثی‌سازی پتانسیل اعتراضی کردها پیش از گسترش اعتراضات عمومی بوده است؛ چراکه تشکیل یک ائتلاف اجتماعی از پایین، که در آن نیروهای ناراضی کرد و غیرکرد متحد شوند، می‌توانست تهدیدی جدی برای ساختار قدرت محسوب شود. دولت، برای جلوگیری از چنین وضعیتی، به استفاده‌ی ابزاری از نام اوجالان و تحریف مطالبات تاریخی کردها متوسل شده است.
گووِن تصریح کرد که هم‌زمان با این فضاسازی‌های سیاسی، نهادهای امنیتی و قضایی، در پشت صحنه، به شکلی آرام و بی‌سروصدا، بزرگ‌ترین پروژه‌ی سرکوب را سازمان‌دهی کرده‌اند. هزاران پرونده در حال شکل‌گیری، اسامی فعالان، دانشجویان، روزنامه‌نگاران و حتی شهروندان عادی ثبت شده و پرونده‌ها به دادگاه‌هایی منتقل شده‌اند که در آن‌ها، قضات وفادار به دولت مستقر هستند.
سنت تاریخی عثمانی؛ گفت‌وگو در ظاهر و سرکوب در عمل
او تأکید کرد که این سیاست دوگانه – گفت‌وگو در ظاهر و سرکوب در عمل – ادامه‌ی همان سنت تاریخی سرکوب در ترکیه بوده است؛ سنتی که سابقه‌ی آن به دوره‌ی عثمانی بازمی‌گردد. گووِن با استناد به پژوهش‌های تاریخ‌نگارانی چون تانر آکچام، یادآور شد که در طول تاریخ، هرگاه سخن از «اصلاحات»، «گفت‌وگو» یا «آشتی» به میان آمده، پشت آن، برنامه‌ریزی برای سرکوب و حذف گروه‌های ناراضی در جریان بوده است. وعده‌های اصلاحات برای ارمنی‌ها در دهه ۱۸۶۰، عرب‌ها پیش از جنگ جهانی اول، و کردها در دهه ۲۰۱۰ همگی به نتیجه‌ای مشابه انجامید: پاک‌سازی، تبعید یا حذف فیزیکی.
گووِن هشدار داد که نباید فریب این سیگنال‌های نمایشی را خورد؛ چراکه آن‌چه در راه است، سرکوبی عمیق‌تر، دقیق‌تر و مهندسی‌شده‌تر از هر زمان دیگر است؛ سرکوبی که این بار نه با تانک و تفنگ، بلکه با پرونده‌های قضایی، رسانه‌های دولتی و سکوت تحمیلی صورت می‌گیرد.
در یکی از هشداردهنده‌ترین بخش‌های افشاگری خود، گووِن اعلام کرد که اسناد داخلی دولت، حاکی از آن است که ورزشگاه‌ها، اردوگاه‌ها، پادگان‌های قدیمی و حتی اصطبل‌ها برای نگهداری جمعی بازداشت‌شدگان آماده شده‌اند. این سیاست یادآور روزهای تاریک پس از کودتای نافرجام ۱۵ جولای ۲۰۱۶ بود؛ زمانی که هزاران نفر بدون محاکمه، در مکان‌هایی خارج از نظارت نهادهای رسمی نگهداری شدند.
هدف، تمام جامعه‌ی کرد است؛ از دانشجو گرفته تا نانوا
گووِن تأکید کرد که چنین سطحی از آمادگی، تنها در حالتی رخ می‌دهد که دولت قصد سرکوبی فراگیر، و نه صرفاً دستگیری‌های موردی، را داشته باشد. او هشدار داد که کردها نباید تصور کنند این پروژه محدود به سیاستمداران یا فعالان شناخته‌شده است؛ چراکه هدف، تمام جامعه‌ی کرد است. از دانشجوی ساکن خوابگاه گرفته تا نانوا، از معلم بازنشسته تا کارگر روزمزد؛ هیچ‌کس مصون نخواهد ماند.
هر بار که صدای اصلاحات از در شنیده شده، سرکوب از پنجره وارد شده است
او در پایان تأکید کرد که این سرکوب تنها به حذف فیزیکی محدود نمی‌شود، بلکه هدف اصلی آن ایجاد ترس و انجماد اجتماعی در میان کردهاست؛ سکوتی که با ابزار قضا، رسانه و فشار امنیتی تحمیل خواهد شد. به گفته‌ی گووِن، این سناریو اکنون وارد فاز اجرایی شده و اگر واکنشی اجتماعی و سیاسی در برابر آن شکل نگیرد، پیامدهای آن، سنگین‌تر و گسترده‌تر از آن خواهد بود که قابل جبران باشد.
او نقش نسل جوان، دانشجویان و فعالان مدنی را در مقابله با این سناریو حیاتی توصیف کرد و یادآور شد که تنها با رد کامل نظم تحمیل‌شده و کنار زدن ترس، می‌توان در برابر این پروژه ایستاد. به گفته‌ی گووِن، «هر بار که در این کشور صدای اصلاحات از در شنیده شده، سرکوب از پنجره وارد شده است.»
منبع: کانال جوهری گوون
نظر شما