قطب‌الدین صادقی در سال ۱۳۳۱ در سنندج، قلب فرهنگی کردستان، به دنیا آمد؛ در خانواده‌ای که فرهنگ و ادب، ریشه در خونشان داشت. از همان کودکی، دلبسته‌ی قصه‌ها و روایت‌ها شد؛ روایت‌هایی که بعدها جان نمایش‌هایش را ساختند.
او تحصیلات ابتدایی و متوسطه‌اش را در زادگاهش گذراند، اما رؤیاهایش بزرگ‌تر از شهر کوچکش بودند. در تهران وارد دانشگاه هنرهای زیبا شد و در رشته‌ی هنرهای نمایشی به تحصیل پرداخت. اما عطش او برای درک عمیق‌تر از تئاتر، او را به فرانسه کشاند؛ جایی که در دانشگاه سوربن، تحت نظر اساتیدی چون "پاتریس پویرو" و "آندره ولکین" آموزش دید و با اندیشه‌های آوانگارد، فلسفه‌ی هنر و نمایش‌های تجربی آشنا شد.
بازگشت صادقی به ایران، شروع فصل تازه‌ای بود؛ آموزش در دانشگاه، تألیف، ترجمه، و مهم‌تر از همه: کارگردانی نمایش‌هایی که هر کدام، جهان خود را داشتند. او استاد بی‌بدیل تحلیل نمایش‌نامه و نقد تئاتر بود؛ نویسنده‌ای که با قلمی تیز، متون کهن را واکاوی می‌کرد و به زبان امروز درمی‌آورد.
در تئاترهایش همچون «شاهزاده و گدا»، «در اعماق»، «چنته»، «رستم و سهراب» و «میراث» همواره دغدغه‌ی عدالت، هویت، و حقیقت دیده می‌شد. او از جمله معدود کارگردانانی بود که هم به سنت‌های نمایشی ایران احترام می‌گذاشت و هم به نوگرایی جسورانه اعتقاد داشت.
در دوره‌هایی که بیان مستقیم نقد، خطرآفرین بود، تئاتر قطب‌الدین صادقی، راهی هوشمندانه برای گفت‌وگو با مردم بود. او با بهره‌گیری از سمبولیسم، هجو، و تلفیق زبان‌های کهن و معاصر، پیام‌های اعتراضی و روشنگرانه را به صحنه می‌آورد.
نمایش‌هایش آینه‌ای از جامعه‌ی ایرانی بود؛ پر از پرسش‌های تلخ و امیدهای روشن نگخ داشت.

قطب‌الدین صادقی، علاوه بر آن‌که یکی از تأثیرگذارترین چهره‌های تئاتر معاصر ایران است، در زندگی شخصی نیز مسیری متعادل و هدفمند را طی کرده است. او با نگاهی منظم و انضباطی که در تدریس و کارگردانی دارد، زندگی خانوادگی‌اش را نیز با همین رویکرد هدایت کرده. ازدواج او با زنی هم‌فکر و آشنا به دغدغه‌های هنری، پایه‌ی یک زندگی پایدار را شکل داد. فرزندان او دور از رسانه و حاشیه رشد کردند؛ در فضایی فرهنگی و آرام، و بسیاری از آن‌ها راه خود را در مسیرهای آکادمیک یا هنری پی گرفتند.

در زمینه افتخارات، صادقی با وجود پرهیز از تبلیغات شخصی، جوایز و تقدیرهای متعددی را دریافت کرده که بخشی از آن‌ها عبارت‌اند از:
نشان هنر و ادب از دولت فرانسه (به دلیل فعالیت‌های دانشگاهی و هنری در اروپا)
دریافت لوح تقدیر از جشنواره بین‌المللی تئاتر فجر برای کارگردانی آثار نوگرا و بومی
تقدیر به عنوان استاد برگزیده دانشگاهی در حوزه هنرهای نمایشی
جوایز متعددی در زمینه ترجمه و نگارش متون دراماتیک

او همچنین با تدریس در دانشگاه‌های تهران، تربیت مدرس، و سایر مراکز علمی، نقش مهمی در تربیت نسل جدید هنرمندان ایفا کرده است. بسیاری از چهره‌های تئاتر امروز، خود را شاگرد مستقیم یا غیرمستقیم قطب‌الدین صادقی می‌دانند.
صادقی نه صرفاً به عنوان یک کارگردان، بلکه به‌عنوان پژوهشگر و منتقد دراماتورژی نیز شناخته می‌شود. ترکیب دقیق دانش آکادمیک و تجربه عملی، جایگاه ویژه‌ای برای او در فضای تئاتر ایران و حتی فراتر از مرزها ایجاد کرده است.
امروز، قطب‌الدین صادقی، بیش از آن‌که یک هنرمند باشد، نهاد زنده‌ی تئاتر ایران است؛ حافظ میراث کهن و چراغ‌دار مسیر آینده. داستان او، داستان ایمان به تأثیر هنر است؛ هنری که نه فقط برای سرگرمی، که برای بیداری ساخته شده است.