به گزارش کردپرس، ماه‌ها پس از سقوط بشار اسد و روی کار آمدن دولت جدید به رهبری احمد شرع، نشانه‌های شکاف و بی‌اعتمادی در جامعه سوریه آشکارتر شده است. در حالی که رهبر تازه‌کار دمشق وعده داده بود «وحدت، بازسازی و توسعه» را به کشور بازگرداند، خشونت‌های خونین در مناطق مختلف اقلیت‌های قومی و مذهبی، امیدها را به یأس بدل کرده است.
دیواری از ترس در میان دروزی‌ها
در شهر آرنه، دامنه کوه حرمون، ساکنان دروزی می‌گویند از خروج از شهر هراس دارند؛ چرا که خشونت و تبعیض علیه جامعه کوچک‌شان در نقاط دیگر کشور شدت یافته است. آنان همچنین تمایل ندارند بیگانگان وارد شوند، زیرا نزدیک‌ترین نیروهای دولتی در شهر همسایه مستقرند.
نبیه کَبّول، یکی از اهالی آرنه، می‌گوید: «پس از سقوط اسد، امید زیادی به سوریه جدید وجود داشت، اما اکنون شرایط بدتر شده است.»
این نگرانی تنها به آرنه محدود نیست؛ در سراسر جنوب و غرب سوریه، در مناطق علوی‌نشین ساحل و در شمال و شرق کُردنشین، خواسته‌هایی برای خودگردانی و تمرکززدایی مطرح شده است.
خون در سویداء
ماه گذشته شهر سویداء، مرکز اصلی دروزی‌ها، شاهد یکی از خونین‌ترین موج‌های خشونت پس از پایان جنگ داخلی بود. بیش از هزار نفر در درگیری‌ها کشته شدند، از جمله غیرنظامیانی که به دست نیروهای همسو با دولت هدف قرار گرفتند. شهر همچنان در محاصره است؛ مردم با کمبود غذا و آب دست‌به‌گریبان‌اند و گهگاه به خیابان می‌آیند.
در تازه‌ترین اعتراضات، شعارهایی برای «تعیین سرنوشت» و حتی درخواست حمایت از اسرائیل شنیده شد؛ اسرائیلی که در بحبوحه درگیری‌ها مواضع ارتش سوریه را بمباران کرده بود.
سیاست دولت شرع؛ تمرکزگرایی یا تجزیه؟
شرع که در دسامبر گذشته پس از رهبری شورشیان علیه اسد قدرت را به دست گرفت، بر تشکیل دولتی متمرکز در دمشق تأکید دارد. او در سخنرانی اخیر خود هشدار داد: «خواست‌هایی برای تقسیم سوریه وجود دارد، اما از نظر منطقی و سیاسی غیرممکن است.»
بااین‌حال، خشونت‌های خونین، از جمله کشتار سویداء و حملات در ساحل، توان دولت را برای جلب اعتماد اقلیت‌ها زیر سؤال برده است. گذشته شرع به‌عنوان رهبر سابق شاخه سوری القاعده و رفتار برخی نیروهای تندرو وابسته به او نیز بر بی‌اعتمادی‌ها افزوده است.
خشم در ساحل علوی‌نشین
در سواحل مدیترانه، که به‌عنوان پایگاه سنتی علویان شناخته می‌شود، ماه مارس شاهد خشونت‌های گسترده‌ای بود که بیش از ۱۴۰۰ کشته به‌جا گذاشت. بسیاری از قربانیان غیرنظامیان علوی بودند که صرفاً به خاطر مذهبشان اعدام شدند.
دیاع خیربیک، شهردار منطقه‌ای در جبله، می‌گوید: «بیش از ۵۵ نفر از اهالی ما کشته شدند، مغازه‌هایم سوخت، اما همچنان برای ایجاد صلح میان مردم و نیروهای دولتی تلاش می‌کنم.» بااین‌حال، او هم از بی‌اعتمادی شدید مردم نسبت به دولت سخن می‌گوید.
مناقشه با کُردها و تنش با اسرائیل
از سوی دیگر، مناقشه میان دولت و نیروهای دموکراتیک سوریه (SDF) – شبه‌نظامیان کُرد مورد حمایت آمریکا – همچنان حل‌نشده باقی مانده است. توافق ماه مارس برای ادغام نهادهای SDF در دولت هنوز اجرا نشده و درگیری‌ها با گروه‌های مورد حمایت ترکیه اوضاع را پیچیده‌تر کرده است.
دولت سوریه همچنین از دخالت‌های مکرر اسرائیل خشمگین است. اسرائیل اخیراً ویدئویی از حضور نیروهایش در اطراف آرنه منتشر کرد؛ اقدامی که خشم مردم و دولت را برانگیخت و باعث شد برخی دروزی‌ها به خیانت متهم شوند.
آینده‌ای مبهم
حسین مسعود، یکی از اهالی آرنه، می‌گوید: «ما مضطرب و نگران آینده‌ایم.»
در حالی که دولت شرع در عرصه بین‌المللی موفق شده بخشی از تحریم‌ها را رفع کند و سرمایه‌گذاری خارجی جذب نماید، اما بحران اصلی سوریه همچنان سیاسی است. ناظران هشدار می‌دهند تا زمانی که دولت به جای تکیه بر زور، به گفت‌وگوی واقعی با اقلیت‌ها و مخالفان تن ندهد، شکاف‌ها عمیق‌تر و کشور بی‌ثبات‌تر خواهد شد.
منبع: واشنگتن پست
نظر شما