کردپرس - با ورود به ماه رمضان، روند جدیدی که در محوریت رجب طیب اردوغان، دولت باغچه لی و عبدالله اوجالان شکل گرفته، نخستین نشانه‌های خود را نشان داده است. این سه رهبر که هرکدام نماینده گروهی قدرتمند در جامعه هستند، امیدها و تردیدهایی را به همراه داشته‌اند. برخی با اعتماد به این روند از آن استقبال می‌کنند، برخی دیگر اما دچار نگرانی و بی‌اعتمادی‌اند.

هر دو نگاه، دلایل خود را دارند. کسی نمی‌تواند انکار کند که صلح مسیری دشوار است و تنها زمانی به موفقیت می‌رسد که اکثریت جامعه آن را بپذیرد، به آن ایمان بیاورد و از آن حمایت کند. اما چالش‌ها به همین جا ختم نمی‌شود. گروه‌های ذی‌نفعی که منافعشان در جنگ، خشونت و بی‌ثباتی است، از همین حالا در تلاش‌اند تا مسیر صلح را منحرف کنند. آنها که سال‌ها از جنگ سود برده‌اند، اکنون نگران از دست دادن موقعیت خود هستند و برای متوقف کردن این روند، به هر ابزاری متوسل خواهند شد.

عبور از این موانع آسان نیست، اما غیرممکن هم نیست. شرط نخست، اراده و باور کسانی است که صلح را می‌خواهند. هر کسی که به آینده‌ای بدون خشونت ایمان دارد، باید تمام تلاش خود را برای عبور از این چالش‌ها به کار بگیرد.

اما شاید برخی بپرسند: "ما چطور می‌توانیم تلاش کنیم در حالی که اصلاً نمی‌دانیم چه اتفاقی در حال رخ دادن است؟"

بگذارید بگویم که چه می‌خواهند. خواسته روشن است: جنگ، خشونت، ترور، خون‌ریزی، اشک، مرگ و ویرانی باید تمام شود. همین. این جنگ باید پایان یابد! اما این تنها در صورتی ممکن است که تمامی سازوکارهای قانونی و سیاسی آن در مجلس ترکیه به درستی تنظیم شود.

اگر کسی بگوید "این برای من کافی نیست"، باید چند سؤال از او بپرسم:

اگر آنهایی که تا دیروز سلاح در دست داشتند، امروز تصمیم گرفته‌اند که جنگ را متوقف کنند، تو دقیقاً از چه چیزی نگران هستی؟

اگر سیاست قرار است جایگزین جنگ شود، آیا به خودت اعتماد نداری؟ اگر به جای سیاست، به اسلحه‌های پ.ک.ک یا دولت متکی هستی، طبیعی است که از پایان جنگ نگران شوی. اما هیچ جنگی تا ابد ادامه ندارد. دیر یا زود پایان خواهد یافت. پس چرا خود را برای صلح آماده نکنیم؟

اگر می‌گویی "من یک کرد هستم، حقوق من چه خواهد شد؟"، باید به خودت، به تجربه‌هایت، به دانش سیاسی و به مردمت اعتماد کنی. باید درک کنی که مسیر مبارزه سیاسی، تسلیم شدن نیست. شکست و سرخوردگی نیست. این یک فرصت جدید است، فرصتی برای رسیدن به حقوقت از راهی که آینده‌ای پایدار برایت بسازد.

اگر می‌گویی "من یک ترک هستم، اگر امتیاز داده شود، کشورم تجزیه نمی‌شود؟"، تو هم باید ابتدا به خودت و سپس به برادرت، به کردها اعتماد کنی. اگر کشورت کشوری باشد که کردها نیز در آن احساس برابری کنند، نیازی به تجزیه نیست. در کنار یکدیگر، بدون جنگ، بدون خون‌ریزی، می‌توانیم رشد کنیم، نه اینکه از هم جدا شویم.

اگر تردید داری و فکر می‌کنی که "حتماً در پسِ این ماجرا یک نقشه پنهان وجود دارد"، بدان که صلح در ذات خود ساده است. اما ساده بودنش به این معنا نیست که تحقق آن آسان است. صلح نیاز به کار، تلاش و برنامه‌ریزی دقیق دارد.

صلح ساده است، اما جدی است. جدی است، زیرا اینجا خاورمیانه است. جایی که هنوز اسلحه‌ها روی ماشه‌اند، هنوز خون بر زمین می‌ریزد. جدی است، زیرا مرگ جدی است. اما تنها چیزی که از مرگ جدی‌تر است، زندگی است. و آنچه امروز باید برایش جنگید، نه مرگ، که زندگی است. اما زندگی را نمی‌توان با جنگ ساخت، تنها با صلح است که ممکن می‌شود.

پس نترس! از صلح نترس، از اتحاد ترک و کرد نترس، از اینکه ترکیه را با هم بسازیم نترس! از اینکه از قدم‌هایی که منطقه را به صلح نزدیک‌تر می‌کند، حمایت کنی، نترس! بگذار این بار، اسلحه‌ها خاموش شوند و سیاست سخن بگوید.

وقتی جنگ پایان یابد، نه‌تنها خون‌ریزی متوقف می‌شود، بلکه فقر، بیکاری، نابرابری و بی‌عدالتی نیز کاهش خواهد یافت. میلیاردها دلاری که تاکنون برای جنگ هزینه شده، می‌تواند صرف توسعه و رفاه مردم شود. نباید فراموش کرد که صلح یعنی نان، کار و آینده‌ای بهتر برای همه.

اردوغان، باغچه لی و اوجالان، هر سه در این روند نقش دارند. خداوند به آنها عمر طولانی دهد، اما مهم این است که این مسیر به نتیجه برسد. اما تصمیم نهایی با مردم است. هیچ‌کس امروز از تو نمی‌خواهد که به اردوغان، باغچه لی یا حزبی خاص رأی بدهی. تنها چیزی که از تو خواسته می‌شود، این است که یک قطره آب پای درخت صلح بریزی.

من نمی‌خواهم خون برادر سربازم که در کوه‌های گابار پاسداری می‌دهد، روی زمین بریزد. نمی‌خواهم برادر جوانم که در قندیل است، جانش را از دست بدهد. آنها دیگر نباید به سوی هم شلیک کنند، باید اسلحه‌ها را زمین بگذارند. ما باید به پاس هزار سال همزیستی کرد و ترک یکدیگر را یک دل سیر در آغوش بکشیم. باقی اش سیاست ورزی است و کار سیاستمدارها؛ کار ما است.

باشد که این رمضان، سرآغازی برای صلح، برادری و آرامش باشد. بیایید در کنار هم بایستیم و از صلح حمایت کنیم.

من طرفدار صلح هستم، تا زمانی که به حقیقت بپیوندد.

*این یادداشت ترجمه کاملی از یادداشت صلاح الدین دمیرتاش در پایگاه خبری گازته دیوار است که توسط سرویس ترکیه خبرگزاری کردپرس به فارسی برگردانده شده است.