کرد پرس- پس از شنیدن خبر انحلال حزب کارگران کردستان ترکیه(pkk)  از bbc اشک ازچشمانم سرازیر شد. نمی دانم از غم واندوه از دست دادن جان هزاران جوان کُرد در این چهل سال مبارزه بود یا خندیدنم به خاطر آغاز مرحله ای است که دیگر جوانان کُرد کشته نمی شوند.  جنگل ها و مزارع سوزانده نمی شوند و هزاران انسان بی گناه زندانی،اعدام و آواره نمی شوند.
چند بار به خاطر مسائل و حوادث سیاسی خود به خود گریه کرده ام، در هنگام دیدن فیلم عروس حلبچه، ریاست جمهوری مام جلال، وورود به فرودگاه سلیمانیه و امروز به خاطر خبر انحلال pkk و بر زمین گذاشتن سلاح ها که جریان (آش به تال) کُردهای عراق را در ذهن تداعی می کرد که پس از سال ها مبارزه و شهادت چندها نفر به سبب خیانت محمد رضا شاه پهلوی و پیمان الجزایر ،کُردها ناچار به برزمین گذاشتن سلاح وآوارگی و دربدری درایران شدند.
هرچند ایدئولوژی pkk چپ ومارکسیستی و مخالف اعتقادات من است و این ایدئولوژی ضربه ها و زیان های جبران ناپذیری به کُردها زده است و نه تنها در ترکیه که در همه مناطق کُردی عامل عقب ماندگی و به هدر دادن استعداد جوانان و استفاده از احساسات پاک آنان در راه حقق اهداف وابستگان به امپریالیسم سرخ وزرد شده و مانند کاشتن خار و حنظل در سرزمین پاک و حاصلخیز جوانان کُرد بوده است.

اما در عین حال به سبب خالی بودن صحنه پ، ک، ک، توانست  سال ها با مبارزات خود از خاموش شدن صدای کُردها در ترکیه جلوگیری کند. نظام فاشیستی و مستبد ترکیه  که به وجود آورنده احزابی مانند pkk بود، رژیمی که در اوج درندگی اجازه حرف زدن به زمان مادری را به بیست درصد شهروندانش نمی داد و آنان‌ را از حقوق ابتدایی خودشان محروم کرده بود و این بر خورد وحشیانه کمالیست ها که از  هیچ اخلاق انسانی برخوردار نبودند، گروهی مانند پ،ک، ک را اقتضا می کرد که در مقابل اشغالگران واستعمارگران بی منطق سلاح بردارد واز هویت خود دفاع کند.

اما چه فایده ؟ چه می شد که اگر از همان روز اول جنگی نمی شد و چهل هزار نفر کشته نمی شدند و حقوق کُردها به رسمیت شناخته می شد و کاری که امروز انجام شدن آن ضرورت پیدا کرده در هفتاد سال قبل انجام می شد. البته مرحوم تورگوت اوزال تصمیم به حل مسئله کُرد در ترکیه گرفته بود اما در این راه جانش را از دست داد،مسأله ی کُرد در ترکیه منبع درآمد ارتشیان و دیگر بهره مندان شده بودند که زندگی خودرا در جنگ و نابود دیگران می دانستند اما هیچ وقت  خورشید حق طلبی از زیر ابر نمی ماند وروزی آشکار می شود وامروز پ،ک،ک گام بزرگی را در راه صلح وآشتی برداشت وتوپ را در زمین ترکیه انداخت.
آری گریه کردن برای این همه جوان که خودرا فدای آرمان هایشان نمودند وامروز را ندیدند واگر جنگ نبود می توانستند خدمت بیشتری بکنند و بیشتر مفید و سازنده باشند لازم است و همینطور برای کسانی که سال ها از شهرنشینی و مزایای مادی و معنوی محروم و در قلب قندیل با چهره های تکیده وپژمرده و نگران آینده شاهد فروریختن خانه حزب وتشکیلات خود بودند که سال ها برای آن زحمت کشیده اند ،گریه کردن لازم است.
اما خندیدن چرا؟
آری خندیدن و شادی لازم است چون ازاین به بعد شاهد برادر کشی در بین ترک ها و کُردها نخواهیم‌ بود و مادران کمتری به عزای فرزندانشان می نشینند. چون هم رهبران ترکیه و هم رهبران پ،ک،ک به این نتیجه رسیده اند از راه گلوله ولوله تفنگ هیچ مشکلی حل نمی شود وناچار باید به مذاکره وگفتگو متوسل شد وسیله ای که همه رهبران وفرماندهان دنیا به آن متوسل شده اند.
امید است این تصمیم عاقلانه با استقبال وحمایت همه ی سران  حکومت ها مواجه شود وهمه انساندوستان  وطرفداران عدالت وآزادی ملت ها از کُردهای ترکیه در این تصمیم تاریخی حمایت نمایند و گریه ون گرانی وغم و اندوه وحسرت همه خانواده های کشته شدگان را به خنده وشادی تبدیل نمایند.