خبرگزاری کردپرس _ ۱۷ مه، ۲۷ اردیبهشت روز جهانی ارتباطات و جامعه اطلاعاتی، و در ایران، روز روابط عمومی نام‌گذاری شده است؛ ضمن تبرک به دوستان گرانقدرم در این حوزه فرصتی دست داده تا برای بازاندیشی در نقش و کارکرد ارتباطات در جامعه‌ای که دیگر در آن، مخاطب صرفاً شنونده نیست، بلکه کنشگر، تحلیل‌گر و تأثیرگذار است چند سطری بنویسم.

شعار امسال با عنوان «برابری جنسیتی در تحول دیجیتال» توجه جهانیان را به شکاف‌های ساختاری و فرهنگی در حوزه ارتباطات معطوف کرده؛ شکاف‌هایی که در استان‌هایی چون کرمانشاه، نیاز به اصلاحات جدی و فوری دارد.

از تبلیغ به تفکر: ضرورت پوست‌اندازی فکری

روابط عمومی‌ها در کرمانشاه، همچنان در بسیاری از دستگاه‌ها اسیر نگاه مناسبت‌محور و گزارش‌سازی‌های سنتی‌اند. در شرایطی که مخاطب، هوشمندتر، آگاه‌تر و بی‌اعتمادتر از گذشته است، تداوم این رویکردها نه‌تنها ناکارآمد، که مخرب‌اند.

روابط عمومی باید به «مغز متفکر ارتباطی» تبدیل شود، نه بازوی تبلیغاتی. این مهم، تنها با پوست‌اندازی فکری و پذیرش رویکرد برنامه‌محور میسر است؛ تغییری که از درون سازمان‌ها آغاز می‌شود، نه صرفاً با تغییر تقویم‌ها یا عناوین.

هوشمندسازی؛ از شعار تا ضرورت

نهادهای ارتباطی در کرمانشاه، هنوز فاصله زیادی با فناوری‌های روز دارند. هوشمندسازی روابط عمومی‌ها، یعنی عبور از ارتباطات یک‌سویه به سوی گفت‌وگوهای داده‌محور، تحلیلی و دوسویه. روابط عمومی مدرن باید افکار عمومی را رصد کند، توان تحلیل کلان‌داده داشته باشد و پیام‌های خود را متناسب با مخاطب و رسانه طراحی کند. این مهم در کرمانشاه نه یک تجمل، بلکه ضرورتی حیاتی برای بازسازی اعتماد عمومی است.

برنامه‌محوری؛ پایان پراکنده‌کاری ارتباطی

سال‌هاست که فعالیت‌های روابط عمومی در بسیاری از نهادهای استان، به رویدادنگاری و گزارش‌سازی تقلیل یافته‌اند. بدون نقشه راه ارتباطی، بدون تقویم محتوایی و بدون ارزیابی دقیق اثرگذاری پیام‌ها، هیچ تحول پایدار و قابل سنجشی ممکن نیست. روابط عمومی موفق، باید ساختار داشته باشد؛ بداند کجا ایستاده، کجا می‌خواهد برود، و چگونه باید مسیر را طی کند.

زنان، زبان، و لایه‌های پنهان مشارکت

شعار جهانی امسال، یادآور ضرورت پررنگ‌تر کردن نقش زنان در ساختارهای ارتباطی است. در استان کرمانشاه، که زنان نقشی اساسی در حوزه فرهنگ، رسانه و آموزش دارند، تقویت حضور آنان در جایگاه‌های تصمیم‌سازی و محتواسازی ارتباطی، یک مطالبه توسعه‌محور است.

همچنین، ارتباطات کارآمد زمانی محقق می‌شود که به زبان مردم سخن بگوید. تقویت زبان‌های بومی، به‌ویژه کردی، در طراحی پیام‌های عمومی می‌تواند حلقه ارتباطی حکومت با جامعه را گسترده‌تر، صمیمی‌تر و مؤثرتر کند.

وقتی مدیران، مانع روابط عمومی می‌شوند

یکی از چالش‌های پنهان اما مؤثر در حوزه روابط عمومی در کرمانشاه، نگاه ابزاری و مداخله‌جویانه برخی مدیران ارشد به این حوزه است. روابط عمومی، وقتی کارکرد واقعی خود را پیدا می‌کند که دارای استقلال حرفه‌ای، آزادی در خلاقیت، و پشتوانه مدیریتی باشد. اما متأسفانه در بسیاری از دستگاه‌ها، روابط عمومی‌ها نه به‌عنوان مشاور ارتباطی، بلکه به‌عنوان مجری سلیقه‌های فردی مدیران دیده می‌شوند. این نگاه، ضمن تضعیف ابتکار عمل و انگیزه نیروهای متخصص، باعث بی‌اثر شدن فرآیندهای ارتباطی و گسست میان سازمان و جامعه می‌شود. تغییر این نگرش، پیش‌شرط هرگونه اصلاح ساختاری در روابط عمومی‌هاست.

پلاکاردهای پارچه‌ای، نشانه بی‌پیامی؟

شاید یکی از نشانه‌های مقاومت در برابر این تحول، بازگشت چشمگیر پلاکاردهای پارچه‌ای در سردر ادارات باشد. در روزگاری که شهروند از پشت تلفن همراه با دولت سخن می‌گوید، تکیه بر پارچه‌نوشته‌ها، به‌جای پیام‌رسانی هوشمند، بیش از آن‌که اطلاع‌رسانی باشد، نوعی نمایش بی‌پیامی است. روابط عمومی امروز، باید بیشتر در فکر طراحی گفت‌وگوهای دیجیتال باشد، تا بنرهای پرهزینه‌ای که نه خوانده می‌شوند، نه اثری به‌جا می‌گذارند.

کرمانشاه امروز، به ارتباطاتی نو نیاز دارد؛ ارتباطاتی هوشمند، انسانی و برنامه‌محور. بازتعریف نقش روابط عمومی‌ها، تنها با پوست‌اندازی فکری، پذیرش ابزارهای نوین و بازگشت به اصل مردم‌محوری ممکن است. آینده این استان، در گرو قدرت نهادهایی است که بتوانند مردم را بشنوند، با آنان گفت‌وگو کنند و در عمل، پاسخی درخور ارائه دهند.