کرد پرس- خبرش را که شنیدم ابتدا باور نکردم چندبار به گوشی ایشان زنگ زدم بی‌پاسخ بود و کم‌کم باورم شد تا خبرش در کانالها به تواتر  رسید. سراسر امروز و امشب را در فکر ایشان و کارنامه‌اش بودم.

ایشان را از زمانی‌ که دبیرستانی بودم دورادور می‌شناختم. استاد فقیدمان محمدرسول شیرازی گاهگاهی از فضل و دانش ایشان، برایمان می‌گفت. تا آنکه پس از درگذشت استاد شیرازی که به استقبال پیکرش که از تبریز برمی‌گشت در روستای سرا جمع زیادی از شخصیتهای  سقز  از جمله آقای مصطفی کیوان را دیدم  که به استقبال پبکر دوستش محمدرسول شیرازی آمده بود و مرتب قدم می‌زد و غمگین به‌نظر می‌آمد. در  مراسم ترحیم شیرازی در مسجد جامع سخنرانی جذاب و  ادیبانه‌ای داشت. بعد او را در کنگره مولوی کرد در تابستان 1371  دیدم که سخنرانی بسیار جالب توجهی کرد و مسلط حرف زد.

پس از سخنرانی‌اش، دکتر میرجلال الدین کزازی که آنجا بود برایم گفت که از جوانی با آثار مصطفی  کیوان آشنا بودم از جمله کتاب دستور زبان فارسی‌اش را خوانده‌ام. در آن سخنرانی از مسوولان انتقاد کرد که چرا اسامی شخصیتها و دانشمندان محلی چون ملک الکلام مجدی یا قاضی کوثر را ناشیانه از مدارس سقز برداشته‌اند؟

در دانشکده ادبیات تبریز، لیسانس ادبیات فارسی داشت. دبیری را از سقز شروع کرد و در ادامه به تهران رفت  و در دارالفنون به تدریس پرداخت. در محافل ادبی تهران شناخته شده بود. در مجله یغما مقالات تحقیقی خوبی در باره پیوند میان  زبانهای کُردی و فارسی و نوروز می‌نوشت. با زبان پهلوی آشنا بود. کتاب "نوروز در کردستان" ایشان یکی از بهترین آثار موجود در این زمینه است که مورد استقبال قرار گرفت. از جمله با شخصیتهایی چون استاد مهیط طباطبایی، مورخ مشهور و حبیب یغمایی رفت و آمد داشت. در سقز دوست نزدیک شخصیتهایی چون استاد عرفان صاحبی و روانشاد نافع مظهر و محمدامین هوشمند و ... بود.  ایشان مقالاتی تحقیقی  هم درباره شخصیتهایی چون شیخ حسن مولاناباد و ملک الکلام مجدی نگاشته و منتشر کرده. پس از بازنشستگی  مرتب به کار تدریس مشغول بود.  به سقز و کردستان عشق و علاقه فراوان داشت. گاهگاهی خدمتشان تماس داشت و از نعمت کلام و راهنماییها وتشویقهایش بهره‌مند می‌شدم.  در سال 1394  بزرگداشتی در دانشگاه آزاد سقز برای استاد محمدرسول شیرازی برگزار کردیم. از محضرش تقاضا کردم تشریف بیاورد. نتوانست اما مقاله مَُمت٘عی فرستاد که در مجموعه  مقالات (نسیمی از کوی دوست) منتشر شده است. در آن مقاله از نبوغ  علمی و ذوقی شیرازی و دوستی گرمشان گفته است. چندسال قبل مصاحبه‌ای با ایشان در باره دارالفنون تهران پخش شد.  مصطفی کیوان، شخصیتی جدی، محکم و علمی و باانضباط داشت. کلمات در نوشته‌هایش دقیق به‌کار رفته‌اند و ایشان به مثابه معمار و مهندسی توانا و باذوق است که بخوبی می‌داند چه واژه‌ای را برای چه جایی به‌کار گیرد. اهل فضل و دانش و محافل علمی تهران و کردستان او را بخوبی  می‌شناسند و جایگاهش را می‌دانند. درگذشت این دانشی‌مرد را -نه کاری است خُرد- به اهالی علم و بخصوص خانواده گرامی‌ایشان و عموم مردم سقز تسلیت عرض می‌کنم. خداوند درجاتشان را در فردوس اعلی،  رفیع گرداند و روحشان را شاد فرماید.