خبرگزاری کردپرس _ پست در ایران دارای سابقه طولانی است و در گذشته به وسیله چاپارخانه انجام گرفته است و تا دوره حاکمیت ناصرالدین شاه ادامه داشته است. در این دوره میرزا تقی خان امیرکبیر با تأسیس چاپارخانه های جدید آنها را در سراسر ایران افزایش داد. در سفری که ناصرالدین شاه در سال ۱۲۹۱ هجری به اروپا داشت با دیدن صنعت پست در اروپا بعد از بازگشت یک هیأت اتریشی را برای اداره پست ایران استخدام نمود که این هیات از سال ۱۲۹۲ شروع به فعالیت نمود و پست در ایران با سرعت بیشتری روندش را ادامه داد و به مرور از پست با پای پیاده و چاپارخانه به سمت پست به وسیله ماشین پیش رفت.

اولین خط تلگراف در ایران از سال ۱۲۳۰ هجری در دوره ناصرالدین شاه بعنوان آزمایش بین قصر گلستان و باغ لاله زار کشیده شد. و در مدت دو سال تهران به وسیله شبکه تلگراف به رشت، تبریز، اصفهان، همدان، شیراز و مشهد وصل شد.
اما سابقه تلفن در ایران کمتر از تلگراف است و به دوره ناصرالدین شاه و تقریبا سال ۱۳۰۲ می رسد که ناصرالدین شاه در یادداشت های خود، در شرح وقایع جمادی الاخر سال ۱۳۰۲ به تلفنی اشاره می کند که از دستاوردهای سفر فرنگ معین الملک سفیر ایران در عثمانی بوده و از آن برای برقراری تماس از شمس العماره تا باغ سپهسالار استفاده شده است. اما از سال ۱۳۲۱ بصورت جدی خط تلفن در تهران راه اندازی شد و در سالهای بعد به مرور به دیگر شهرهای ایران رسید. 

در شاه آبادغرب (اسلام آبادغرب) در دهه چهل تقریبا ده خانه تلفن داشتند که بصورت هندلی از آن استفاده می کردند. در آن زمان در خیابان فرمانداری که امروزه خیابان شهرداری نام دارد کنار شهربانی و روبه روی سینما شهریار دو اتاقی وجود داشت که روی سر در آن تابلویی با رنگ آبی نصب شده بود: «پست، تلگراف و تلفن» در این دو اتاقی دو نفر نیز مسئول وصل کردن تلفن بودند و هر کدام از خانه هایی که هندلی به تلفن خود می‌زدنند در این مرکز به آنها جواب داده می شد و شخص شماره تلفن را به آنها می گفت تا شماره را بگیرند و آنها هم از صاحب خانه میخواستند تلفن را قطع کند تا زمانی که شماره را گرفتند به تلفن خانه وصل کنند. خودشان معمولا بعد از چند دقیقه ای زنگ میزدند و می گفتند تلفن وصل است میتوانید با شخص مورد نظرتان صحبت کنید. افرادی که تلفن نداشتند اما به این مرکز مراجعه می کردند و از باجه آن تلفن میزدند.

در دهه پنجاه این دو اتاقی تخریب شد و جای آن ساختمان جدیدی برای پست، تلفن و تلگراف ساخته شد که در آن چند منشی کار می کردند و دارای سالن انتظار و تعدادی باجه بود. و از همه مهمتر تلفن های هندلی کنار گذاشته شد و تلفن دیجیتال جایگزین آن شد. 

اشخاص که مراجعه می کردند شماره را به منشی ها می دادند و چند دقیقه می نشستند بعد که شماره را منشی ها می گرفتند آن را به یکی از باجه ها وصل می کردند و از شخص می خواستند به باجه شماره فلان برود صحبت نماید.

با ورود تلفن دیجیتال در سال ۱۳۵۲ هر خانه ای که تقاضا می داد برای او خط تلفن می کشیدند و خانواده هایی که تلفن نداشتند همچنان از مخابرات استفاده می کردند.

برای هر تلفنی که انجام می گرفت بر مبنای دقیقه هزینه تماس دریافت می کردند
اما تلگراف بر مبنای کلمه هزینه می گرفتند و تلگراف ها معمولا کوتاه بود. مثلاً: «سلام فلانی هستم و در اصفهان ساکن شدم، نگران من نباشید» و کسانی که آنجا کار می کردند به مراجعه کنندگان می گفتند بصورت مختصر حرفهایتان را تلگراف کنید. زمانی که به شخصی در شهر دیگر تلگراف می دادند تلگراف به مرکز مخابرات آن شهر می رفت و از طریق آدرس پستی که در  تلگراف می آمد تلگراف را به آدرس آن خانه تحویل می دادند. 

اما شرایط پست به اینصورت بود که مردم نامه ای می نوشتند به مغازه ها مراجعه می کردند و طبق آن شهری که نامه ارسال می شد تمبر برای آن خریداری می کردند، و نامه را داخل صندق می انداختند.

صندوق هایی در سطح شهر نصب شده بود و پست چی ها هر روز آن را باز می کردند و نامه ها را می بردند. در آن زمان پست شهری بیشتر رواج داشت. در پست شهری گاهی شخص از دۊقلا برای سی حشمت نامه می نوشت و پست چی این نامه را می رساند. 

مغازه ها تمبر را از اداره پست، تلگراف و تلفن می گرفتند و از قیمت تمبرها و استفاده آنها برای هر مقصدی آگاه بودند. از نکات جالب توجه نوشته و تصویر تمبرها بود که دارای تبلیغات، مناسبت های مختلف و... بود و نوعی تمبر سفارشی نیز وجود داشت که در اختیار اداره پست بود و قیمت آن بیشتر بود و زودتر به مقصد می رسید.
دو نوع صندوق پستی داخل شهر قرار داشت: ۱_صندوق پست، ۲_صندوق پست شهری (داخل شهر)
مردم از محلات شهر برای روزها و مناسبت های مختلف نامه تبریک برای هم می فرستادند و زمانی که پست چی به در خانه ای میرفت مردم از این اتفاق بسیار خوشحال می شدند و حضور او را یک ارزش و احترام برای خود می دانستند. و گاهی مردم به خاطر خبر خوش به پست چی انعام می دادند اما در بیشتر مواقع پست چی ها قبول نمی کردند.

پست چی ها دارای دوچرخه و موتور گازی بودند و خورجین متعلق به اداره پست داشتند و دارای لباس رسمی و کلاه آبی بودند، آنها نامه ها را طبق پلاک خانه ها تحویل می دادند چرا که در دهه چهل و پنجاه کدپستی وجود نداشت و به مرور بعدها خانه ها صاحب کدپستی شدند.