به گزارش کردپرس، پس از اعلام آتش‌بس از سوی PKK در تاریخ ۱ مارس و تصمیم این سازمان برای پایان دادن به فعالیت‌های خود در جریان دوازدهمین کنگره‌اش (۵ تا ۷ می)، امیدها به تحقق صلح در میان افکار عمومی و خانواده‌های درگیر در نزاع چند ده‌ساله در کردستان ترکیه جان تازه‌ای گرفته است. زنان بسیاری که فرزندان خود را در جریان این مبارزه از دست داده یا بستگانشان در زندان به‌سر می‌برند، در مصاحبه با امراله آجار خبرنگار مزوپوتامیا، از دولت ترکیه خواستند تا در پاسخ به گام‌های برداشته‌شده از سوی اوجالان و PKK، مسیر صلح را با اقدامات ملموس و حقوقی هموار کند.
نه تابوت، بلکه آزادی
اسلام ییلماز، خواهر بزو ییلماز، زندانی بیمار سیاسی که در سال ۲۰۲۲ در زندان اورفا جان خود را از دست داد، گفت: «ما صلح می‌خواهیم. دیگر نه مادران سربازان، نه مادران گریلا نباید بگریند. رئیس‌مان (عبدالله اوجالان) باید آزاد شود. برادرم بیمار بود اما آزادش نکردند. نباید کسی در زندان بمیرد.»
کامیل شن، خواهر دیگر بزو ییلماز، نیز افزود: «هیچ‌کس نباید با دست‌های بسته روی برانکارد جان بدهد. ما آزادی و صلح می‌خواهیم. دیگر از زندان تابوت بیرون نیاید. دولت باید خواهان صلح باشد.»
دولت گام بردارد، مادران دیگر نگریند
عادله ساری‌کایا، مادر فاروق ساری‌کایا که در نبرد علیه داعش در کوبانی کشته شد، گفت: «اجازه ندادند پیکر پسرم نزدیک ما دفن شود. اگر می‌خواهند مادران اشک نریزند، دولت هم باید قدم بردارد. مادران سربازان ارتش هم بیایند و از این روند حمایت کنند. رنگ اشک‌ها یکی است.»
صلح، عدالت و برابری می‌خواهد
امینه یاشار، که بستگان زیادی در زندان دارد، از تداوم حملات دولت با وجود اعلام توقف فعالیت از سوی PKK انتقاد کرد: «دولت همچنان با جنگنده حمله می‌کند، این یعنی نمی‌خواهد صلح باشد. اما ما صلح می‌خواهیم. زندانیان باید آزاد شوند. بدون گام عملی، صلح ممکن نیست.»
زیباترین فرزندانمان را برای روزهای بهتر به خاک سپردیم
جمیله اوجالان، مادر ۹۵ ساله و نمادین صلح و یکی از چهره‌های شناخته‌شده جنبش «مادران صلح»، که ۶ فرزندش – فیصل، فکرت، فائق، فریدون، زبیده و بیلگین – را در مبارزه از دست داده است، گفت:
«وقت آن رسیده و حتی گذشته که این سرزمین روی صلح را ببیند. همه می‌توانند مانند برادر زندگی کنند. این ظلم تا کی باید ادامه پیدا کند؟ ما تمام عمرمان را به این راه داده‌ایم. اگر صلح بیاید، اندوه بچه‌هایم کمی سبک می‌شود. پیش از مرگ، فقط یک روز صلح را ببینم. دولت باید فشار را کنار بگذارد. از برادری حرف می‌زنند، برادری یعنی برابری، نه سرکوب. زیباترین فرزندانمان را برای دیدن روزی روشن به خاک سپردیم.»
نظر شما